Thursday 17 April 2014

La méthe, mâtée en malheu - Stabat Mater dolorosa

La poésie Stabat Mater fut composée au 13e siècl'ye ofûche par Jacopone da Todi. Né v'chîn eune vèrsion Jèrriaise:
The Latin poem Stabat Mater was written in the 13th century, perhaps by Jacopone da Todi. Here's a Jèrriais version:

La méthe, mâtée en malheu
au pid d'la crouaix, en nièr deu,
où'est qu'i' 'tait clioué, san fis.

Lé travèrs d'san tchoeu sâbrée,
atout san deu dêlabrée;
v'là tchi lî pèrchit l'esprit.

'Tait-alle hardi afflyigie
la cheinne qué nou dait béni:
du Fis Eunique, v'là la méthe!

Tchi lamentait en frémeu
et plieuthait raide à la veue
du torment d'san Fis dé glouaithe.

Tchi qu'est l'chein tchi n'plieuth'thait pon
viyant chutte lamentâtion
d'la méthe dé not' Jésû Chri?

Tchi qui n'es'sait pon grévé
en r'gardant chutte méthe dé fouai
à enhanner auve san Fis?

Pouor les péchés dé ses gens
ou vit Jésû en torment
atout un fouet fouôté dû.

Et ou vit san chièr êfant
dêdgèrpi et en mouothant,
sén êfant tchi 'tait sus l'pus.

Oh Méthe, dé l'amour un pits,
laîsse-mé dans tan deu puchi
pouor qué j'piêsse plieuther auve té.

Saque un feu dédans man tchoeu
tchi brûl'la pouor Christ man Dgieu
Pouor li'offri sus s'n auté.

Oh Sainte Méthe, s'i' t'pliaît, agi
qué sa cliouethie sait cachie
dédans man tchoeu bein avant.

J'voudrais pouor tan Fis bliessé,
tch'accordit d'souffri pouor mé,
souffri auve li êgalement.

Qué j'plieuthe acanté té dé vrai
pouor l'chein clioué à la crouaix,
acanté té toute ma vie.

Té, mé, souos la crouaix mâtés;
chârant tes plieurs à man gré,
et né v'là tch'est tout man d'si.

Vièrge dé toutes les vièrges chouaîsie
n'sai pon auve mé amièrtie
mais acanté té qué j'plieuthe.

Qu'j'atchil'ye la mort d'Jésû Chri
et tout chein qu'i' suffâtchit
commémothant ses bliêsseûthes.

Qu'j'atchil'ye étout ses bliesseûthes
et qu'sa crouaix tréjous m'asseûthe
pouor l'amour dé tan saint Fis

Quand j'brûl'lai à feu, ma Vièrge,
allige même un mio ma chèrge
quand veindra la dreine jug'gie.

Par la Crouaix, qué j'sai gardé,
par la mort du Christ èrgrée,
épis par sa grâce chiéthi.

Et quand man corps s'sa ag'vé
fai qu'mén âme piêsse èrchéver
toute la glouaithe du paradis.

Âmen.
À tout janmais.

L'originna en Latîn:

Stabat Mater dolorosa
Juxta Crucem lacrimosa
dum pendebat Filius.

Cujus animam gementem,
Contristatam et dolentem,
Pertransivit gladius.

O quam tristis et afflicta
Fuit illa benedicta
Mater Unigeniti!

Quae moerebat, et dolebat,
Et tremebat cum videbat
Nati poenas incliti.

Quis est homo, qui non fleret,
Christi Matrem si videret
In tanto supplicio?

Quis non posset contristari,
Piam Matrem contemplari
Dolentum cum Filio?

Pro peccatis suae gentis
Vidit Jesum in tormentis,
Et flagellis subditum.

Vidit suum dulcem natum
Morientem desolatum,
Dum emisit spiritum.

Eja Mater, fons amoris
Me sentire vim doloris
Fac, ut tecum lugeam.

Fac, ut ardeat cor meum
In amando Christum Deum
Ut sibi complaceam.

Sancta Mater, istud agas,
Crucifixi fige plagas
Cordi meo valide.

Tui nati vulnerati,
Jam dignati pro me pati,
Poenas mecum divide.

Fac me vere tecum flere,
Crucifixo condolere,
Donec ego vixero.

Juxta Crucem tecum stare,
Te libenter sociare
In planctu desidero.

Virgo virginum praeclara,
Mihi jam non sis amara:
Fac me tecum plangere.

Fac, ut portem Christi mortem,
Passionis fac consortem,
Et plagas recolere.

Fac me plagis vulnerari,
Cruce hac inebriari,
Oh amorem Filii.

Inflammatus et accensus,
Per te, Virgo, sim defensus
In die judicii.

Fac me Cruce custodiri,
Morte Christi praemuniri,
Confoveri gratia.

Quando corpus morietur,
Fac, ut animae donetur
Paradisi gloria.

Amen.
In sempiterna saecula.

No comments: